Det har vore ein ikkje så verst seinsommar og tidleghaust i Berlin. Kjølege netter og varme ettermiddagar. Folk på uterestaurantar, i parkane eller langsmed kanalkanten; dei mange arbeidslause skaper ei avslappa stemning. I helga kom så hausten med regn. Omsider, får ein seie. For dermed fekk ein endeleg høve til å gå på museum.
Laurdag gjekk fem timar med til det jødiske museet (som ligg i Kreuzberg). Museet er gigantisk, ganske nytt, og handlar jødisk-tysk historie gjennom to tusen år. Eit visst inntrykk gjorde eit rom der ein skulle trakke på steinar forma som menneskehovud. Sundag gjekk turen til Deutshes Historisches Museum (som ligg på museumsøya i Mitte). Det tyske historiske museet handlar om tyskdom, og er i røynda Helmut Kohl sitt verk. Inngangspartiet er teikna av den same arkitekten som stod for pyramide-inngangen til Louvre-museet; likskapane ser ein lett. Sundag var siste dag med ei utstilling om korleis Tyskland har takla nazi-tida i perioden etter 1945. Såg òg ein film om Albert Speer. Biografen Joachim Fest meinte at Speer og Hitler må ha hatt eit uførløyst homo-erotisk forhold der Hitler var den svake parten. Der var elles ei utstilling om hugenottane og ei om migarasjon til Tyskland reint allment, men vi fekk ikkje så mykje tid til det. Interessant forresten var eit tv-innslag med tale heldt av Joschka Fischer på eit årsmøte til Dei Grøne/Bundnis 90 i 1999. Fischer hadde vore og snakka med Milosovic, og vart bua på då han byrja talen sin. I løpet av talen, som vara i to minutt, klarte han å endre stemninga totalt til ståande applaus. Talen var full av dei symbola som den problematiske etterkrigshistoria handlar om, men utan å tippe over.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar