Det ser ut til at styret i Språkrådet har godkjent framlegget til ny rettskriving for nynorsken. Det er i alle fall inntrykket når ein les pressemelding og i styrevedtaket. Men det finst ulike former for godkjenningar, og dersom ein les pkt. 6 i styrevedtaket, vert ein meir i stuss. Etter å ha slege fast i pkt. 5 at vedtaket inneber stor valfridom, presiserer ein i pkt. 6 at ein vil ha ei "tilrådd norm":Språkrådet vil difor fastsetje ei tilrådd norm for nynorsk. Den norma blir eit tilbod som ikkje er obligatorisk å bruke for nokon, men kan gjere det lettare for mange privatpersonar å skrive regelrett og stilsikkert. Språkrådet vil stimulere flest mogleg offentlege institusjonar, produsentar av digitale språkreiskapar, forlag og aviser og andre viktige normagentar til å bruke norma. Språkrådets tilrådde norm blir seinast fastsett på styremøtet i februar 2012. Denne norma blir tilgjengeleg som eit sjølvstendig digitalt dokument frå Språkrådet, men skal ikkje på noko vis markerast i ordbøker eller ordlister.
Det styret her kallar ei "tilrådd norm" vil i stor grad svare til dei funksjonane læreboknormalen tidlegare hadde. Med andre ord kan det sjå ut til at ein held oppe det gamle systemet, berre med andre ord og utan valfridom. Det skal nemleg vere ei trong norm; i pressemeldinga heiter det:
Med ei slik norm brukar ein berre éin skrivemåte av alle ord som har valfrie skrivemåtar i den offisielle rettskrivinga.
Det er presisert at den tilrådde norma skal vere eit "tilbod", dvs. ikkje tvang. Tilbod er så mangt. Don Corleone sa "I´m gonna make him an offer he can´t refuse". Ein må gå ut ifrå at statens forvaltingsorgan vil fylgje språkråda frå statens språkorgan.
Nemninga "tilrådd norm" er ein tautologi dersom ein tenkjer seg at alle offisielle normer er tilrådingar. Kva skal dei elles vere? Og dersom resten av rettskrivinga ikkje er tilrådd, er ho då frårådd?
Men i og for seg er ideen om ei todeling av nynorskrettskrivinga ikkje dum. Det heng saman med den sosiolingvistiske konteksten for normeringa av nynorsk med eit assymetrisk tilhøve mellom nynorsk og bokmål og med dei store tekstprodusentane plasserte i bokmålsområde (og prega av bokmålshaldningar). Når det vert opp til normaktørane i bokmålsland å gjere normutvalet, er det ikkje urimeleg å tenkje seg at tradisjonsformer som ”stikk seg ut”, kjem til å tape i tevlinga med former som nynorsken har felles med bokmålet. Dette problemet har styret tydelegvis sett. Problemet er berre at det var dette problemet som var utgangspunktet for todelinga med læreboknormalen og klammeformer, og eg trudde at ein no hadde bestemt seg for å forlate det systemet, ja, at det var heile poenget med rettskrivingsendringa.
