Vårjamdøger

Våren i Bergen kjem med ein smell, like uventa kvar gong. Og i dag er det ikkje berre strålande sol, det er òg vårjamdøger. Det som kjenneteiknar vårjamdøger er at dag og natt er like lange. Deretter vert dagen lengre enn natta, heilt til det snur igjen.

Sprit og nynorsk

I Klassekampen 17. mars fortel tidlegare Unge Høgre-leiar Nikolai Astrup om det å vere Unge Høgre-leiar: "På den ene siden må du kunne snakke om sprit og nynorsk, og på den andre siden reise ideologiske debatter." Og ein noterer seg at Unge Høgre, tydeleg påverka av smuglarspriten sin, no har sett i gang nok ein håplaus antinynorsk-kampanje, leidd av dagens leiar Torbjørn Røe Isaksen. Det mest gledelege er at ein ikkje ein gong har klart å stave kampanjeslagordet rett ("mer en nok").

Kastrert katt

I vårt feminiserte samfunn vert naturlege drifter hos hannvesen sedde på som ekle. Så det var ingen veg utanom. I går vart katten kastrert, ni månader gamal. Det ser ut til å gå bra med katten, sjølv han ikkje likar å gå med krage.

Den gode skaden

Å ha gips på handa, er som å ha hund, det er særs sosialt. For ingenting er så lett å forhalde seg til som ein synleg fysisk skade. Alle vil stoppe og sjå på og snakke. Kva skjedde? Gjer det vondt? Eg fortel i detalj om turen ned trappa, om lasset med ved som eg hadde i handa, om trinna som var for glatte og korte, om at eg glei ned, heldt på å falle bakover, men klarte på mystisk vis å vri meg slik at eg for framover i staden. Ja, at eg faktisk var heldig som ikkje datt bakover og trefte trappa med skallen eller med ryggen. Og eg fortel om veker med knallhardt press for å skrive NFR-søknad med venstrehanda, og eg får alle moglege synestsyndpå-erklæringar, i tillegg dei humoristiske kommentarane om venstrehandsarbeid.

Så kjem dagen då gipsen skal vekk. Inn i røntgenavdelinga, ei streng dame kjem med saksa, så røntgenbilete, deretter inn og vaske handa. Etter ei stund kjem lækjaren. Eg får vite at dette gror rette vegen. Handa er nok ikkje heilt i orden enno, men hadde eg gipsa fingrane lenger, ville det ha teke lang tid å få dei til å røre på seg, får eg vite. - Du får gå varsamt fram, vente ein månads tid før du går rundt på byen og slår ned folk. Lækjaren har med seg to studentar, og dei granskar med interesse den stakkars handa. Vert deretter sendt inn til ei fysioterapidame som lærer meg bøyøvingar. Medan eg ventar på henne, sit eg og les i eit Bonytt frå 1992; sterke fargar, luta furu, klumpete møblar. Etterpå går eg vegen heim. Stikk innom Mega og kjøper skrei til middag, står i kø i lag med pensjonistane som òg er ute på denne tida. Dei er tydelegvis lukkeleg uvitande om den storhendinga det er at gipsen er fjerna på handa mi. Og på arbeid dagen etter er livet med hund over. Interessa for ei hand utan gips er ikkje like stor som interessa for ei hand med gips.

Å bli sett

Det seinmoderne mennesket har den veikskapen at det heile tida må verte sett. I den samanhengen kom eg på nok ein artikkel om hipphopp.