"Rettet den Palast!"

Det er no vedteke. I januar byrjar rivinga av Palast der Republik - hovudsymbolet paa DDR. Rivinga vert overförd direkte paa ei internett-side; vi kjem tilbake til den seinare.

Palast der Republik var ikkje berre parlamentet for DDR. Her var òg store kulturarrangement og julefestar for ungane. Det skulle vere folkets eige hus, maa vite. I dag er det ikkje noko vakkert syn der det staar.

Det finst dei som vil redde palasset. For nokre veker sidan kunne ein sjaa Liknkspartei-politikarane Petra Pau og Gregor Gysi i spissen for ein demonstrasjon med slagordet "Rettet den Palast!". `Det finst òg fleire planar om kva palasset kan brukast til. Men det er nok for seint, bygninga er full av asbest, og alt maa rivast i alle tilfelle, sier bygningsfolk. Kanskje kunne ein ha redda bygninga om ein var ti aar tidlegare ute (jf. det ein har gjort med Berlemontbygninga i Brussel), men i staden er ein altsaa ti aar for seint ute.

Berlinarar av den gamle garde vil ha tilbake slottet paa tomta. (Meir om det initiativet her.) Det er sjölvsagt absurd aa byggje opp att slottet. Heldigvis har korkje den tyske staten og Berlin kommune raad til slik nywilhelminisme.

Kvit fisk og innmat

Ingvild vil deltake på julearrangement i Berrrrgen, så ho har reist heim ei veke før meg. Men eg held altså ut, og kan gjere det eg eigentleg vil. Går såleis i einsam majestet rundt i dei 95 kvadratmetra i Dieffenbachstrasse, kikar ut vindauget, set meg ned ved skriverbordet, slår opp i dei mange bøkene, prøver å fortrengje all ubehageleg epost, reiser meg opp og ser etter posten som kjem frå ei luke i døra, kokar litt kaffi eller kanskje eg skulle take te, støvsyg, syklar laaange turar, går i bokhandel og i bibliotek, sym 1000 meter, syklar heim, snakkar med avismannen, går opp trappene og lagar til kvit fisk, t.d. steinbit, eller innmat, t.d. steikt lever med kokt eple.

Du har så store bøker

Var ein svipptur til Oslo laurdag-sundag. Hyggeleg å treffe folk, og å verte oppdatert på kva som skjer i åndslivet der nord. (Jamvel om det å gå ut er noko ein skal straffast for gjennom skyhøge prisar på drikke og mat.) Fekk elles ei aha-oppleving då eg midt på dagen sveva gjennom hyllene i Norli bokhandel. Der er nemleg så stort format på norske bøker! Det gjeld særleg fagbøkene. Dei har dessutan ofte altfor stor skrift på sidene. Kvifor skuldast det eigentleg? Er det av di det vert gitt ut så fåe fagbøker i Noreg, at det som vert gitt ut hovudsakleg er innføringsbøker, og at dei må visast meir att? Men det gjeld òg romanar som det jo kjem ein del av. Eg har nok meir sans for det mindre formatet, t.d. det formatet som norske og dansk-norske forfattarar publiserte i på slutten av 1800-talet. Bøker i det formatet er gode å halde i og gode å lese frå.

Indrefileten i tysk grammatikk

"Konjunktiv 2 er indrefileten i tysk grammatikk." (Sagt av kjend vossahistorikar ved bardisken på Atlantic, Bergmannstrasse, Kreuzberg.)

Matisyahu

Siste dagen i november var vi på konsert med Matisyahu, ein jødisk-mystisistisk reggaeartist. Matisyahu har ei tøff og livleg sceneframføring, kledd i svart hatt og med langt skjegg. Musikalsk blandar Matisyahu reggae med hipphopp, og han fungerer som ein rappar på svena. Resultatet var uhyre interessant og bra. Dessutan har mannen ei framifrå stemme.

Matisyahu (hebraisk form for ‘Matteus’) er berre 24 år, frå USA, og freistar å leve eit åndeleg liv der han vekslar mellom yeshivaen (bibelskulen) i New York og scena. Tekstane hans dreier seg mykje om det seinmoderne forvirra mennesket og det heilage, dessutan om religiøse symbol. Orienteringa hans går mot kabbala, som ho jo òg gjer blant mange nyreligiøse, t.d. Madonna. I intervju med Tageszeitun 30.11.05 fortel Matisyahu at han likevel ikkje vil vere misjonær med musikken.

Konserten var i Kalkscheune, i Mitte, nær eit gamalt jødisk kjerneområde i Berlin. Det bur fåe jødar fast i Berlin i dag – grunnane til det er velkjende – og tydelegvis var fleire av dei som var på konserten, tilreisande jødar. Mange av dei tok bilete med mobilen sin. Greitt nok det. Men ein som stod bortanfor oss dreiv heile tida og såg på mobilskjermen sin, for å få gode nok bilete, og når konserten var over, såg han på bileta han hadde teke. Han såg faktisk heile konserten gjennom ein mobilskjerm. Det er ei form for framandgjering eg tykkjer er fascinerande. Observere livet gjennom ein mobilskjerm.