"Mennesket er eit oppreist, vandrande vesen. Dette er den konkrete årsaka til vår suksess som art. Likevel er det sjeldan me tenkjer over kor viktig det er å kunne gå eller vandra. Særleg dei formålslause, pretensiøse vandringane har ein tendens til å bli oversette."Slik heiter det i vaskesetelen til årets nye kultbok, nemleg Finn Tveito si essaysamling, Det vandrande mennesket. Her er det tale om korleis det å gå har vorte framstilt i litteraturen, frå dei engelske romantikarane, som William Wordsworth og Henry David Thoreau, gjennom flanøren, Virginia Woolf, Knut Hamsun, Thomas Bernhard, Peter Handke, Arthur Rimbaud og Franz Kafka, og fram til Tomas Espedal. Det er ikkje berre tale om lange vandringar, men òg dei korte vandringane i nabolaget.
Sjølvsagt er forfattaren òg innom hovudpersonen i Dag Solstad sin roman 16.07.41, ein roman som tidlegare har vore kommentert i denne bloggen.
Forfattaren ymtar om at det er tale om ein kamuflert roman der lesaren er hovudpersonen. Det kan vel så mykje vere skrivaren som er hovudpersonen, for han er tydeleg til stades i teksten.
Denne boka er det berre å skaffe seg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar