Sidemålssaka

Underteikna hadde eit innlegg i Bergens Tidende 28.01. med tittelen "Kvifor er mangfald eit problem?". Dette innlegget er diverre ikkje tilgjengeleg på Internett. Konklusjonen er klår nok: "Dei faglege og språkpolitiske råda Kristin Halvorsen har fått frå Utdanningsdirektoratet, viser seg å vere tendensiøse og svake både fagleg og språkpolitisk. Direktoratet har dermed eit tillitsproblem, og det lovar ikkje bra med tanke på det arbeidet som no skal gjerast med å revidere læreplanen i norsk."

No er eg klar over at Utdanningsdirektoratet har handla på oppdrag frå Kunnskapsdepartementet, og at embetsverket skal fylgje politikarane. Ein kan dessutan sjå eit visst lineskifte i utdanningspolitikken med stortingsmeldinga frå våren 2011 om ungdomsskulen; Oddmund Hoel har nettopp gjort ein god analyse av den politisk-byråkratiske prosessen på bloggen sin. Difor skal ein ikkje gå ut ifrå at Kristin Halvorsen no utan vidare vil fylgje sitt eige partiprogram og offisiell norsk språkpolitikk når ho om eitt år skal seie kva ho meiner. (Det er likevel interessant at ho i løpet av ein dag byrja å bortforklare utspelet sitt med at det dreidde seg om eit framlegg frå direktoratet. Det viser at argument og press har ein verknad. Utan eit press frå målrørsla og SV-arar vil nok dette kunne gå rett ille, for i tidlegare utspel om ungdomsskulen har Kristin Halvorsen vore generelt populistisk.)

Samtidig er det slik at Utdanningsdirektoratet ikkje berre skal implementere politikk; ein skal òg gjere det på ein fagleg forsvarleg måte og ein skal ta omsyn til heilskapen av politiske føringar. Og det Utdanningsdirektoratet presterer i dokumentet sitt er såpass svakt at det ikkje held mål. Dette peikar eg på i innlegget mitt (og er inne på det i førre blogginnlegg).

Eg konstaterer elles at Språkrådet så langt har vore stille i denne saka.