Det er sjølvsagt morosamt med nazi-parodien på Noregs Mållag som vi kan sjå i NRK-programmet Ut i vår hage. Og sjølvsagt kan ikkje Noregs Mållag seie noko anna til "Dagbladet" i dag enn at "alle på kontoret skoggerlo" og at ein tek det på ein sporty måte. På same tid slår det ein at det mest radikale ein kan vere i dag, er å vere sint og fornærma. Er ein sint og fornærma, er ein ille ute. Sjølvsagt er denne undertrykkinga av sinnet og denne sjølvironitvangen delar av den symbolske valden åt bokmålsveldet.
No er i og for seg dømet med "Ut i vår hage" ikkje det beste dømet, det var faktisk litt artig. Men ein stad må ein byrje, skal ein kjempe imot sjølvironien. Det er gale nok med gladkristne, om vi ikkje skal ha gladmålfolk overalt òg.
20 kommentarer:
Du kan jo sjå av biletet i Dagbladet kven som "skoggerlo" mest ;-)
Dei var på plass for å ta bilete, og eg kan med handa på hjarta seia at eg ikkje gjorde meg til.
Eg reagerte eigentleg meir på ettersendinga på NRK, der det viste seg at Uti Vår Hage-folka faktisk ikkje hadde forstått noko av ordskiftet om nazisme og målrørsla.
Det var også overraskande at dei faktisk ikkje hadde undersøkt om Alf Hellevik lever eller ikkje.. Dei trudde han var i live.
Har berre Dagbladet på Atekst, så eg kan ikkje sjå bileta...
Trudde Hellevik var i live? Vel, sonen Ottar Hellevik er i alle fall i live.
Jaja. Når dei først ville harselere med nynorsk og målfolk, er det ille at dei ikkje språkvaska manuskriptet. Systemfeil fleire stader. Blandinga av nazisme, kommunisme og målformer vert grunnleggande historielaus. Kanskje Noregs Mållag kunne undervise i nynorsk grammatikk og generell språkhistorie?
Nei, Alf Hellevik veit eg med visse ikkje er i live. Han hadde nok vore godt opp i åra no, ja. Men han er stadig heidra i heimbygda, har eg høyrt.
Det er sant det med systemfeila, men i staden for å irritere meg over samanblanda mellom t.d. "de" og "dykk", så ser eg det meir som ei understreking av at dette var gjort av folk som jo eigentleg ikkje hadde SÅ mykje peiling. Men no byrjar eg å verte tolerant igjen, og det var ikkje meininga.
Litt motvekt til gladkristen-målrørsla frå eit satansord frå byen:
Eg tykkjer ikkje det var moro. Desse moromennene minner meg for mykje om silkeramp-sadistar eg råka ut for i barndomen, det er nokre tiår sidan. Eg budde i mange år i Oslo sentrum vest, med snev av ein annan dialekt. Eg var slik sett marginal, og det vekte ekstremisme, men ikkje hjå meg. ”Frogner-fascismen” er merkverdig lite påakta i det postmoderne Noreg. Grunnen er at mykje av haldningane har sive ut i breie lag i sentrale strok etter at sosialdemokratiet fall.
Tidene skifter. Men eg har ikkje gløymt kven som var mot både ”de sorte i Syd-Afrika” og ”målmenneskene” (dei heldt Morgenbladet). Eg har ikkje gløymt dei sjarmerande rampeungane deira. Nokre spraya ”bomb Hanoi” på veggene lenge etter Vietnam-krigen, andre leika radikale og gjorde upolitisk hærverk. Dei kunne forlysta seg i timevis med å straffa nokon for å snakka ”heslig grautmål”. Dei likte å sparka mindre ungar som låg nede, og gjerne å herma etter dei medan dei gjorde seg til i fjeset på Eia- og Tufte-Johansen-vis. Folk likar nok å tru at det er dei stakkars frognerfittene som representerer Oslo vest-ånda, men sanninga er at ingenting minner meir om dei verste sidene av min barndoms grøne dal enn dei hippaste delane av Medie-Norge.
Eg synest frognerfascismen var eit bra uttrykk.
Elles kom det i fjor ei masteroppgåve om språkhaldningar og språkbruk i "Team Antonsen", Guri Melby trur eg ho heitte, NTNU. Der var poenget at TEam Antonsen vidareførte og forsterka gamle stereotypiar om dialektar; det var folk i periferien som ikkje peiling, medan alle "normale" snakka standard austnorsk.
Så kan ein seie at dette med å vise fram korleis folk mobbar, slik Eia og Tufte gjer, kan fungere "maktkritisk". Men det minner om eit innslag om mobbing i gamle Halvsju (NRK) der ein trekte fram ein mobbar som skulle vere "teit", men alle som såg på det innslaget og var i rette alderen, syntest naturlegvis mobbaren var den tøffe.
Hei! Harald Eia her. Mange interessante innlegg, synes jeg, ikke minst dette med sjølironitvang. Det med sjølironi er helt klart en tvang som rammer både høy og lav - firmaer leier feks inn komikere for å drite ut sjefen, så han kan vise de ansatte at han har sjølironi. Hehe, for en herlig verden vi lever i!
Vi språkvaska faktisk manuskriptet. Men ute på opptak gadd vi ikke være så presise. Og en del ord ("røynda", feks) måtte vi erstatte med bokmålsord pga forståelighet.
Magnus: Viste vi liten kjennskap til ordskiftet om nazisme og nynorsk? Såvidt jeg husker sa vi bare AT det hadde vært en debatt.
Var det overraskende at vi på stående fot ikke visste at Alf Hellevik var død? Kom igjen, 'a? Jeg vet ikke om forfatteren av Bokmålsordboka, Boye Wangensteen, lever, heller jeg, hvis det kan være noen trøst.
Anonym: du forbinder oss med Frogner-fascismen. Okei, greit, jeg kan ikke si annet enn et jeg nekter for å bli sammenligna med dem. Kom gjerne trekkende med "dere later som om dere er mer sofistikerte enn frognerfascistene, men egentlig er dere samme ulla". Jeg føler det er umulig for meg å forsikre om at dette ikke handler om kritikk av folk som bruker nynorsk. Men handler om:
-en bevegelse (målrørsla) som opplever sviktende oppslutning
-en bevegelse hvor det finnes folk med reaksjonære holdninger, dvs folk som vil tilbake til noe opprinnelig og ekte
Ut fra dette kom vi på tanken med en Der Untergang-pastisj. I tillegg kommer gleden over å snakke Det Norske Teatret-språk. Det teatrale, dramatiske elementet kler det tyske Untergang-tematikken.
Men jeg er åpen for kritikk. Og tar gjerne en debatt. Men da må den være saklig!! Neiiida.
Det er mogleg at du er open for kritikk, men det er vanskeleg å sjå kvar det skulle vera. Etter det du til no har lagt for dagen, tilbyr du ein vegg å snakka til. Er det i god tru?
Du kan diverre ikkje bestemma "at dette ikke handler om kritikk av folk som bruker nynorsk". Det er slik det fungerer. (Og folk som heiter Hellevik, har du gripe sterkt inn i livet til.) Dersom du ikkje er klar over det, er det like skremmande som om det motsette er tilfellet.
Du har elles den store gleda av å snakka det umarkerte språket i Norge, men ikkje vet til å vera takksam for det. Den nasjonale standardiseringa går sin gang, difor går det til atters med målrørsla. Det er sjølvagt reaksjonært i ein viss forstand ikkje å la seg einsretta, men det får vera måte på kva ein skal bli "sammenligna med" gjennom statskanalen.
Skilnaden mellom deg og nynorskbrukarar (som forresten er ei like mangslungen gruppe menneske som bokmålsbrukarane) er at du (og bm.-br.) kan bli samanlikna med kva som helst utan at det får konsekvensar, medan nynorsk allereie er nordmenns hatobjekt nummer ein og heng i ein tynn tråd. Det verkar som om du er heilt utan aning om den makta du har.
Sjølvaste Harald Eia, altså. Eg synest innlegget er klargjerande for posisjonen og motivasjonen. Eia skriv at programmet tek utgangspunkt i det Eia meiner er:
-en bevegelse (målrørsla) som opplever sviktende oppslutning
-en bevegelse hvor det finnes folk med reaksjonære holdninger, dvs folk som vil tilbake til noe opprinnelig og ekte
Til det med sviktande oppslutnad fyrst: Programmet på torsdag var det vel viste til at nynorsken er på vikande front som skulemål. Dette må nyanserast. Det er heilt rett at der var eit fall prosentmessig på 1950- og 1960-tallet. Likeins har det vore eit prosentmessig fall f.eks. frå 17 prosent i 1990, 15 prosent i 2000 og 14 prosent i 2006. Det må på same tid tilføyast at frå 1990 av har det absolutte talet på nynorskelevar vore relativt stabilt, dvs. mellom 86000 og 90000. Årsaka til prosentfallet er at folketalsauken har vore mykje større i bokmålsområde, ikkje minst Oslo. Der er altså demografiske faktorar som fyrst og fremst verkar negativt for nynorsken som skulemål. Utviklinga er urovekkjande, men ikkje så dramatisk som somme vil ha det til. På den andre sida ser vi at nynorsken har styrkt seg i område der han frå før av står sterkt, og fått plass t.d. i næringslivet. Vi ser dessutan ein stabilitet i allmenn bruk blant privatfolk på rundt 600 000 personar. (Tal frå 1995, 2000 og 2002. Ein kronikk i ”Hubro 3/2007” av meg seier meir om det...)
Når det så gjeld reaksjonære haldningar i Noregs Mållag: På kva måte er det tilfellet? Her må organisasjonen dømmast ut frå program, utsegner og handlingar. Kva er det ved dette som tilseier at ein skal sjå på Noregs Mållag som naziorganisasjon? Har det ingenting å seie at Mållaget har engasjert seg i internasjonalt arbeid – aktivt – og bl.a. har eit internasjonalt program? (Jf. http://www.nm.no/tekst.cfm?path=10198,10222,10276)
Finst det personar i Noregs Mållag som tilbake til noko opphavleg og ekte? I så fall, kven er det, og kva meiner det, og kva er så nazi ved det? Noregs Mållag har jo hatt eit liberalt syn på rettskrivingsspørsmål, men folk som er puristiske, er dei automatisk då naziar? (Er folk som vil ha reint natur naziar?) Eg ville jo heller ha sett på reinleikstrongen og språkkonservatismen på bokmålssida dei siste åra, for bokmålet har i bøyingsverk, diftong-monoftongbruk gått i meir konservativ lei. Men det er ”normalt”.
Bourdieu og andre har jo skrive mykje interessant om at den mest effektive forma for maktbruk er den som ikkje må rettferdiggjerast, men vert teken for gjeven og oppfatta som naturleg av dei dominerte. Ironifascismen som vi lever under, og som gjer det heilt umogleg for t.d. Noregs Mållag å seie noko anna enn at ein ler og synest det er gøy og ja, no har vi sjølvironi, hehehe, må naturlegvis sjåast i eit slikt lys. Ironifascismen gjer at dei påstandane som Eia ovanfor kjem med, ikkje kan takast opp og problematiserast; det einaste ein signaliserer då, er at ein er ein humørlaus hund.
Men så lenge det finst målfolk, så finst det framleis ein viss fanskap her i verdi, og då er det alltid eit håp.
Harald Eia meiner vel sånne som for eksempel den gjengen som driv "Målmannen". Har ikkje dei ganske reaksjonære haldningar da? På den andre sida er det òg litt urettferdig gjort av Eia, for dei typene der er ikkje med i Noregs Mållag.
Harald her igjen (beklager mas om det, får ikke til den innlgginga helt)
Okei, mange harde ord her ("fascisme"-stigmaet sitter i overkant løst, synes jeg, men greit...), men jeg skal forsøke å svare.
La meg prøve å klargjøre min posisjon når det gjelder dette med komedie og makt. Hvorfor komedie til en viss grad alltid bekrefter fordommer.
Komedie handler om følelser. Internt snakker ofte om at vi ler når noe er ”emosjonelt sant”. Da vi laget en sketsj om at dansk er så vanskelig å forstå at selv danskene har problemer med å forstå hverandre, spilte dette på den følelsen vi som nordmenn har av at dansk er et slags forvansket norsk. Den ”emosjonelle sannhet” er at dansk også objektivt sett er vanskelig å forstå. Når danskene ikke ler av den sketsjen (som vi får mange rapporter om), så handler ikke det om at danskene mangler selvironi (som de samme rapportører tror), men om at de ikke har den følelsen i forhold til eget språk. I vår terminologi: Danskene opplever ikke sketsjen som emosjonelt sann.
Iblant går denne ”emosjonelle sannhet” på tvers av det hegemoniske. Iblant er det et sammenfall. I 2004 tullet vi med kringkastingssjef John Bernander og hans ledelseskollegers utmattende, intetsigende og trettende ledelsesprat om verdier, strategier, omdømme, visjoner, mål og delmål. Da ble jeg kontaktet av en tidligere samfunnsforskerkollega. Hun syntes det var bra vi laget humor som utfordret det moderne maktspråket. Nå ville hun at vi skulle lage noe humor om fremmedfrykt og nordmenns/Vestens muslimfobi. Jeg sa jeg skulle se på saken og jeg diskuterte muslimtematikken med Bård. Vi ble fort enige om at den emosjonelle sannhet om muslimer er at vi nordmenn er litt usikre på om muslimene egentlig er tilhengere av demokrati, at vi alle sammen lurer på om de norske muslimene går rundt og planlegger et terroråtak. En sketsj som handler om muslimer, men som ikke tar hensyn til denne frykten, ville få ros fra samfunnsforskeren, men vil neppe bli så veldig morsom. Og da vi for tre uker siden viste en sketsj om hvor vanskelig det er å være muslimsk ekstremist i Norge, fikk jeg en skuffet mail fra min tidligere kollega. Denne sketsjen bekreftet fordommer, mente hun, i stedet for å utfordre dem. Da skrev jeg til henne at vi som komikere hele tiden prøver å lure ut den emosjonelle sannhet om fenomener. Mens hensynet til hegemoniske og fordombekreftelser må komme i annen rekke.
Så de to premissene jeg nevnte, de om tilbakegang og reaksjonære tendenser, de er ikke nødvendigvis sanne, men de fleste i Norge har vel en følelse av at de er sanne (bla pga en rekke avisoppslag om sånne ting). Dessverre er ikke komedie stedet for å drive folkeopplysning, men baserer seg på det inntrykket folk allerede har. Og tro meg: SÅ stor makt har vi ikke. Norsk Film er ikke lagt ned pga vår årelange tull med dem. Heller ikke fylkeskommunen.
(Det er selvfølgelig ikke et en-til-en-forhold mellom renhetsstrev og nazisme, men dette med å skulle vende tilbake til Det Opprinnelige - det er jo ett kjennetegn ved reaksjonære krefter - eller?)
Jeg kunne lett ha laget en der Untergang-aktig historie om en rekke andre organisasjoner. Men denne gangen ble det Mållaget. Det er urettferdig, helt klart, og det er ikke basert på fakta, men likevel vil jeg påstå at det til en viss grad fungerer. Sorry.
Håper dette oppfattes som noe annet enn at jeg tilbyr en vegg å snakke til. Jeg veit jo selv at intens Bourdieu-lesning fører til en fullstendig ugjennomtrengelig mistenksomhetens lesning av alt folk med makt sier, men håper vi kan ha en fornuftig diskujosn likevel.
Dersom ein er so redd for aa verta sett paa som humoerlaus at ein ikkje torer anna enn aa le naar nokon framstiller ein som nazist, tek ein kanskje seg sjoelv for hoegtideleg? Og er ikkje det det motsette av sjoelvironi?
P.S. Eg har ikkje sett programmet; dette er meint som ein generell kommentar.
Sjølv er eg generelt humørlaus, men måtte likevel le av mykje frå den episoden av "Ut i vår hage". For det var jo bra gjort. Samtidig: den patetiske slutten med song av "Gi meg de rene og ranke". Huff. Ein ting var at eg oppfatta den overtydelege bodskapen her som usann, både emosjonelt og faktisk, men eg såg òg korleis ho kom kravlande, den tåpelege oppfatninga som Hans Fredrik Dahl og hans folk har freista å spreie, om at målrørsla var infisert av nazisme, at det ligg noko prinsipielt mistenkjeleg med heile nynorskprosjektet, og så den oppfatninga om at målrørsla representerer noko ruralt/idealistisk = nasjonalt = reaksjonært, og dermed står i motsetnad til det som er urbant/pragmatisk = internasjonalt = progressivt). Denne siste motsetnaden er interessant, og truleg på frammarsj, i takt med mobbinga av alt som har med distrikt og utkant å gjere.
Harald Eia skriv at komedie bl.a. handlar om å stadfeste fordommar. OK, det aksepterer eg. Til ein viss grad vil komedie alltid måtte byggje på noko kjent. All kommunikasjon gjer det. Men spørsmålet vert så kvar ambisjonsnivået ligg når det gjeld å overskride fordommar, utnytte det faktum at det finst ulike sett av fordommar ute etc. Her er det Harald EIa gjer det for lett for seg i det han skriv ovanfor.
Men er det ikke slik at Noregs Mållags politikk fører nynorsken mot undergangen? Tenk om mållaget kunne kjempet mer mot anbehetelse-ordene. Da kunne nynorsken blitt mer nasjonal og mindre bokmål light.
Eg veit ikkje om Harlad kjem innom her igjen, men det var triveleg han tok seg bryet med å svara her. Takk for det.
Altså, når ein spøkar med at ein namngjeven person tek livet av seg - sjølv om det viser seg at dei berre skal turna - så kan det vera greitt å sjekka om personen lever eller ikkje. Kva om Hellevik hadde teke livet av seg?
Nazi-ordskiftet: det verk som om de berre hadde fått med dykk overskriftene frå debatten, og ikkje det viktige poenget at Noregs Mållag vart nedlagt under krigen, hovudsakleg grunna nazifiseringsforsøka frå NS. Eg fekk i alle fall inntrykket at de ikkje visste kva de snakk om.
"Harald Eia meiner vel sånne som for eksempel den gjengen som driv "Målmannen". Har ikkje dei ganske reaksjonære haldningar da? På den andre sida er det òg litt urettferdig gjort av Eia, for dei typene der er ikkje med i Noregs Mållag."
Ja, eg har høyrt at dei til og med har forsvara reaksjonære tyskarvener som Nikolaus Gjelsvik og den notoriske ultranasjonalisten Gustav Indrebø. Ja og så er dei visst mot EU og forsvarar superimperialisten og drapsmaskinen Israel. Dei kjekke geriljaheltane i Palestina som lever etter Mein Kampf vil dei likevel ikkje vita av. Snakk om dobbeltmoral.
Hm, eg ser no at denne diskusjonen er kommentert i bloggen "Maalmannen". Rett nok glir diskusjonen der over i noko heilt anna, nemleg til ein diskusjon om TV2 og NRK, men OK. Her ei tilvising:
http://maalmannen.blogspot.com/2008/02/mllaget-toler-ikkje-drleg-humor.html
Det var sjølvsagt på sett og vis hyggeleg at H. Eia tok seg bryet med å sjå innom. Me får vona det er i god tru og ikkje berre ein gjerningsmann som ser på skadeverknadene av åndsverket sitt. Eg kan ikkje fri meg frå kjensla av å vera ei mus som blir observert av ein katt. (Difor vel eg å vera anonymus.)
Er det framleis som å snakka til veggen? Tja – det er jo uvanleg med ein vegg som snakkar attende. For å halda på biletet: Nynorskfolk har fått ein vegg i hovudet og har fått varig mein av det for så vidt som hundretusenvis av nordmenn (som alt hatar nynorsk av andre grunnar) har fått eit uutsletteleg mentalt bilete av målfolk med hitlerbart, som igjen kan nyttast som våpen. «Ja ja, skadd for livet,» seier veggen, «det var jo litt urettferdig, sorry, men til gjengjeld skal de få sjå arbeidsteikningane mine! Takk for praten ...» Eia, du verkar ærleg i det du skriv, men du har unekteleg eit ureflektert forhold til det å plaga uskuldige, og ei ekstremt formalistisk oppfatning av makt. (Ein treng ikkje heita Bourdieu for å sjå det siste; det er nok å ha levt med eit lyte.)
Om eg skal få fram éin bodskap til Eia o.l., må det vera at nynorskfolk er ei like samansett gruppe som bokmålsfolk, med ein forsvinnande brøkdel nazistar og fascistar. Resten er vanlege menneske av alle slag, mange har jamvel born, vener osb. Dei største skrullingane er sjølvsagt lettast å få auga på (særleg etter at Internett kom), og når minoriteten minkar, blir dei etter måten endå lettare å få auga på. Skrullete majoritetsmedlemer, som det mildt sagt er nøgda av, skjemmer derimot ikkje majoriteten, om dei så er pedofile fascistar. Dette er enkel attribusjonsteori som det i grunnen undrar meg om Eia ikkje skjønar.
Så: Kva er det aller verste ein kan bli assosiert med i dag? Nazisme, sjølvsagt. Kva er den verste måten det kan skje på? At dei mest populære komikarane i landet driv haldningskampanje mot ein på riksdekkjande tv. (Haldningskampanjar verkar faktisk som berre det, berre det er dei rette haldningane som blir marknadsførte.) I eit nokolunde demokratisk land kan ein ikkje avskaffa eit språk direkte gjennom ein slik kampanje, men nynorsken er eit språk som kvar dag taper på grunn av anna sosialpsykologisk press og stigmatisering. Det er det som kjem til å tyna nynorsken heilt til slutt (medan prosessen mot t.d. fylkeskommunen er nøydd til å vera meir demokratisk). Ingen realistisk makthavar kunne ha funne på eit meir effektivt middel mot ein minoritet enn det UiVH har gjort. Det er ei symbolsk massevaldtekt utførd av dei mektigaste i faget. Etterdønningane kan bli fatale.
Eg trur jamvel mange heller ville valt ikkje å eksistera som minoritet enn å leva vidare med symbolsk lepra. Å bli parodiert av Eia kan jamvel ta brodden av dauden. Ved visuelt og symbolsk å knyta noko mange er glad i, til det dei avskyr aller mest, øydelegg ein noko inni folk. Med å spreia åndsverket så ekstremt effektiv gjer ein det i tillegg vanskeleg for dei det gjeld, å omgåst andre som har sett det. Kanskje får eg spørsmål frå ein jødisk ven, kanskje frå ein afrikansk. Men kvifor skulle eg måtta svara? (Og kva med den millionen som ikkje spør?)
Eia legg stor vekt på den emosjonelle sanninga, eller dei fordomane som nærmast sit i magen til fleirtalet. Dette er den pipa han vil dansa etter, så å seia. Eit høveleg motto i same ånd ville vera «komikar først, dernest menneske». Men kvar kjem den tanken ifrå at ein MÅ gjera det ein KAN gjera? Det er korkje ein rett eller ei plikt, anten det gjeld underhaldning eller våpenhandel. Det er då noko tvangsnevrotisk nynietzscheansk over det å ikkje nekta seg noko? I beste fall. For å setja det på same spiss som Eia gjer: Det fanst sjølvsagt ei «emosjonell sanning» om jødane i Tyskland i 1933 og framover. Eg vil helst sleppa å vita korleis komikarane utnytta det faktumet.
Til slutt: Ein kan alltid diskutera kva som er mest reaksjonært og nasjonalistisk av to språk, men særleg gjevande er det ikkje, for alle språk høyrer til kulturelle grupper, og alle menneske er på eit eller anna vis ”etniske”, sjølv om wasps og bokmålsfolk ofte reknar seg som nøytrale. Elles er alle språk er fulle av både gamle og nye drag. Det som er uvanleg hos majoriteten, blir nesten automatisk rekna som gammalt, medan andre drag, om aldri så eldgamle, ikkje blir oppfatta slik. Det å halda oppe nynorsk som eit fungerande alternativ til eliten og etter kvart den sentrale majoriteten sitt språk, er arbeid under sterkt press og med mange praktiske dilemma. Det har mellom anna innebore å etablera og halda på skrifttradisjonar, noko som automatisk gjev eit konservativt preg (i tillegg). Alternativet er å bryta skrifttradisjonen kvart tiande år (og sanneleg har det visst skjedd, nesten ...). Mange målfolk har vore reint språksosiale opprørarar, men halde seg lojalt til tradisjonen. Andre har ynskt seg eit skriftspråkleg alternativ (i tillegg) til den koloniale arven. Det siste var visst progressivt i går og reaksjonært i dag ifylgje dei nøytrale overdomarane. Ja, ja ...
Om nasjonalspråk har eg lyst å seia noko som ikkje ofte blir sagt: Det er svært nasjonalistisk (og globalt sett råflott) å vilja halda oppe eit eige nasjonalspråk på grunn av dei minimale uttaleskilnadene til dansk. Men det har tent den norske eliten vel, både innetter og utetter. (Litt vanskelegare å parodiera dette, som er kjernen i den verkeleg store norske målsaka ...) Så like som ”målformene” er i dag, blir nok begge råka av denne kritikken. Bokmålet ligg enno svært nær dansk om ein evnar å sjå under det ortografiske skalet, nynorsken i dag representerer rett nok sterkare blanding av tradisjonelle norsk og danske drag (sjølv om ideologien seier det motsette). Moderat bokmål er enno oppsiktsvekkjande reint, ja, nærmast allergisk mot tradisjonelt ”norske” drag (kjerringa kanskje, dronninga nei!). Det som skil bokmål frå dansk, er mykje godt kome inn på grunn av trugsmålet frå nynorsk. Bokmålsideologane har faktisk ein aldri så liten all grunn til å takka nynorskfolk for språket sitt, ikkje berre trakka på dei.
Siste skrivar er heller naiv. Eia lyg heilt ope ovanfor. "Det var ikkje meininga", men så var det jo nettopp meininga. Denne diskusjonen var også ein sketsj. Andre menneske er berre rekvisittar i eit maktspel.
No har Eia fått smaka ein ørliten drope av si eiga gift, som han har pumpa ut i svære dosar gjennom statskanalen i fleire år. Det er underleg å sjå ein så forherda symbolsk sadist reagera så hårsårt sjølv:
http://www.vg.no/rampelys/artikkel.php?artid=10014890
Men for all del, borna hans fortener ikkje fortener slikt. Det gjer ingen born. Så det er fint at i det minste nokon av dei har foreldre som kan mobilisera media for si sak.
Legg inn en kommentar