Å ha gips på handa, er som å ha hund, det er særs sosialt. For ingenting er så lett å forhalde seg til som ein synleg fysisk skade. Alle vil stoppe og sjå på og snakke. Kva skjedde? Gjer det vondt? Eg fortel i detalj om turen ned trappa, om lasset med ved som eg hadde i handa, om trinna som var for glatte og korte, om at eg glei ned, heldt på å falle bakover, men klarte på mystisk vis å vri meg slik at eg for framover i staden. Ja, at eg faktisk var heldig som ikkje datt bakover og trefte trappa med skallen eller med ryggen. Og eg fortel om veker med knallhardt press for å skrive NFR-søknad med venstrehanda, og eg får alle moglege synestsyndpå-erklæringar, i tillegg dei humoristiske kommentarane om venstrehandsarbeid.
Så kjem dagen då gipsen skal vekk. Inn i røntgenavdelinga, ei streng dame kjem med saksa, så røntgenbilete, deretter inn og vaske handa. Etter ei stund kjem lækjaren. Eg får vite at dette gror rette vegen. Handa er nok ikkje heilt i orden enno, men hadde eg gipsa fingrane lenger, ville det ha teke lang tid å få dei til å røre på seg, får eg vite. - Du får gå varsamt fram, vente ein månads tid før du går rundt på byen og slår ned folk. Lækjaren har med seg to studentar, og dei granskar med interesse den stakkars handa. Vert deretter sendt inn til ei fysioterapidame som lærer meg bøyøvingar. Medan eg ventar på henne, sit eg og les i eit Bonytt frå 1992; sterke fargar, luta furu, klumpete møblar. Etterpå går eg vegen heim. Stikk innom Mega og kjøper skrei til middag, står i kø i lag med pensjonistane som òg er ute på denne tida. Dei er tydelegvis lukkeleg uvitande om den storhendinga det er at gipsen er fjerna på handa mi. Og på arbeid dagen etter er livet med hund over. Interessa for ei hand utan gips er ikkje like stor som interessa for ei hand med gips.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar