Flytting

På kontoret der eg no sit, ser eg det eirgrøne tårnet på Johanneskyrkja. Til høgre i bakgrunnen åskammen som går bort til Fløystasjonen. Det ligg ei ro over ei slik utsikt. I tillegg ser eg jo dei kvinnelege studentane og andre som går forbi i korridoren på hi sida av atriet. Eg ser òg ei kråke som lettar frå taket, ein måse som svevar i himmelen, skyene som fer buldrande mot nord. Ro og rørsle i harmonisk samklang.

Men no vil fakultetet ikkje lenger at eg skal ha gleda av ei slik utsikt. For berre eit halvt år etter at vi her har flytta tilbake til bygget og til kontora (etter ei renovering), kjem det melding om at vi skal flytte ned i andre høgda på bygget vi held til i. Ein komite har føreslege at dei institutta som er representerte i komiteen, skal ha beslag på dei øvste høgdene. Merkelege greier. Og merkeleg at ein altså må stresse med å flytte igjen. Igjen må ein pakke alle bøkene, lesesalane må pakkast ned, alle kontormøblar må flyttast, alle samlingar må flyttast. Eit stress utan like. Ein må ned i andre høgda der utsikta er ein grå vegg i eit grått atrium, utan verken ro eller rørsle. Sjølv hadde eg jo tenkt å sitje med utsikt mot Johanneskyrkja til eg gjekk av med pensjon 70 år gamal, men slik skal det tydelegvis ikkje verte.

All denne flyttinga får meg til å tenkje på Richard Sennett. Han skriv om det fleksible mennesket, det som er i stand til å tilpasse seg absolutt alt og å flytte på seg i takt med omskiftingar. Det fleksible mennesket er eit naturleg svar på eit samfunn der alt er i rørsle, der alt flyt, der arbeidsplassar og utdanningsinstitusjonar heile tida må omorganiserast, der dataprogram heile tida må oppgraderast, produkt må kastast fordi nye produkt kjem til etc. Det fleksible mennesket er rasjonelt for eit samfunn som heile tida er under vegs, der folk skal vere usikre og omskiftelege, fordi det gjer dei tilpasningsdyktige, arbeidssame, individualistiske, utan tanke for kollektive motideologiar. Slik vil systemet ha det.